Substancja chemiczna na bazie rozproszonych atomów miedzi osadzonych na nośniku z proszku węglowego działa jak elektrokatalizator: umieszczona w polu elektrycznym niskiego napięcia, rozbija przepływające przez nie cząsteczki wody i dwutlenku węgla, a następnie selektywnie przekształca je w etanol. Uzyskany związek cechuje się wysoką wydajnością energetyczną i bardzo dobrą sprawnością Faradaya (powyżej 90%), dzięki czemu może znaleźć zastosowanie np. jako alternatywne paliwo do silników benzynowych, a także produkt pośredni w przemyśle chemicznym, farmaceutycznym i kosmetycznym.

Zdaniem jego twórców – naukowców z Argonne National Laboratory przy Departamencie Energii USA – ogromną zaletą etanolu na bazie „recyklingowanego” CO₂ i wody jest możliwość domknięcia obiegu surowców w przyrodzie: dwutlenek węgla jest bowiem najpierw wychwytywany z atmosfery, aby po przetworzeniu na etanol i uwolnieniu w reakcji jego spalania ponownie trafić do atmosfery. Jeśli zaś jako źródło zasilania procesu jego wytwarzania wykorzysta się energię odnawialną, można zminimalizować jego wpływ na środowisko naturalne.

Problem w tym, że nowe paliwo prawdopodobnie będzie mniej wydajne niż silniki elektryczne – a to ze względu na mniejszą efektywność silnika benzynowego oraz straty mocy generowane na etapie wychwytywania i transportu dwutlenku węgla oraz katalizy samego etanolu. Dlatego ma on szansę konkurować z benzyną jedynie wówczas, gdy koszt jego produkcji będzie relatywnie niski. W przeciwnym razie skończy jak inne paliwa syntetyczne wytwarzane na bazie CO₂ – będzie wykorzystywany jedynie na niewielką skalę, bez szans na masowe zastosowanie w przemyśle i transporcie.

Źródło: Argonne National Laboratory