Recykling chemiczny przekształci torebki foliowe w klej
Uniwersytet Kalifornijski w BerkeleyCzy to koniec problemów z nieefektywnym recyklingiem polietylenu? Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley opracowali metodę przekształcania zużytych torebek foliowych w wartościowe lepiszcze.
Polietylen stanowi 1/3 całego wolumenu produkowanych na świecie tworzyw sztucznych. Wykonuje się z niego m.in. popularne torby foliowe dostępne w każdym sklepie. Jednocześnie jednak tworzywo to jest bardzo nieefektywne w odzysku: na bazie odpadów z PE można produkować co najwyżej panele podłogowe i materiały budowlane, ale wytwarzanie z nich wartościowych produktów jest nieopłacalne, a przez to niemal niepraktykowane. W procesie recyklingu mechanicznego polimer ten – podobnie zresztą jak większość tworzyw – traci bowiem swoje cenne właściwości.
Alternatywą jest recykling chemiczny, w którym można go rozłożyć na pierwiastki i wykorzystać jako paliwo lub smar. Okres eksploatacji takiego surowca jest jednak krótki, a korzyści dla środowiska – wątpliwe. Odpad przekształcany jest bowiem w paliwo kopalne, a nie w wartościowy produkt.
Naukowcy z Berkeley postanowili odwrócić ten trend i opracować metodę recyklingu chemicznego, która nie tylko nie pozbawi PE pierwotnych właściwości, takich jak dobra przetwarzalność, stabilność termiczna i wysoka odporność mechaniczna, ale także uzupełni go o nowe, użyteczne cechy. Efekt ten uzyskali, dodając do jego łańcuchów specyficzne grupy chemiczne (związki tlenu i wodoru), które zwiększyły jego przyczepność do metalu. Jako katalizator wykorzystano pochodną rutenu, która wykazuje dużą odporność termiczną i chemiczną. Wytworzony materiał cechuje się nie tylko bardzo dobrą adhezją do metali, ale także do farb. Można go bez problemu pokryć lateksem wodorozcieńczalnym, którego nie można nanosić na standardowy LDPE.
Zmodyfikowany polietylen może znaleźć zastosowanie m.in. w protetyce (implanty biodrowe i kolanowe), w procesach powlekania przewodów elektrycznych i klejenia polimerów (np. w kartonach na mleko), a także w produkcji trwalszych kompozytów z tworzyw sztucznych i metalu stosowanych np. w zabawkach. Co więcej, naukowcy twierdzą, że ten sam proces można wykorzystać do nadania mu zupełnie innych właściwości, a łącząc inne tworzywa i katalizatory, można modyfikować cechy innych polimerów, takich jak np. polipropylen (PP) stosowany do produkcji butelek.
Źródło: Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley
